Uit mijn comfort zone

Bemels Beste Boeren Bergloop,  alleen de naam klinkt al geweldig! En volgens een trainingsmaatje zou de loop de mooiste zijn van Nederland. Met een goeie tijd bij Maastrichts Mooiste en een aantal fijne trainingen in het verschied leek me dit moment daarom het perfecte moment om zelf ook eens te ervaren of dit echt zo'n mooie wedstrijd is.

En toen begon het te regenen. Heel veel regen. Ik werd niet vrolijk van de gedachte dat al die onverharde paden in Bemelen langzaam veranderden in drassige modderweggetjes. De Sint Pieterbergtrail lag nog vers in mijn geheugen en ik begon me al doemscenario's in te beelden die sterk overeen kwamen met die trail. Nooit meer in de modder rennen, had ik me vorig jaar voorgenomen.

Dan maar de wedstrijd overslaan? Dat zou wel jammer zijn. Toch maar wel rennen dan? Ik ben wel bang dat ik de ene na de andere blessure ga oplopen. Overslaan dan? Tja, toch zou het jammer zijn. Wel rennen dan maar? Ik vraag me af of ik iets van de route mee krijg als ik me zo moet concentreren op waar ik ren. Dan maar niet doen? Het zou wel erg jammer zijn.

Na een dag was het stemmetje in mijn hoofd het zat. "Com... zo...! Comf... zon...!" Wat hoor ik daar nou tussen al mijn voors en tegens door? "Comfort zone. Stap eens uit je comfort zone!" Het stemmetje in mijn hoofd had gelijk. Ik moet gewoon eens wat anders doen dan ik gewend ben. Voorzichtig nam ik daarom het besluit om toch te gaan rennen, maar dan wel mijzelf mentaal voorbereiden.

Met frisse tegenzin ben ik daarom de volgende ochtend in de auto gestapt en begaf ik mij naar Bemelen. Op tijd daar aangekomen besloot ik om alvast eens een verkenning te doen. Ik sloeg een klein paadje in en na 100 meter was daar al de eerste plas. Nu moest ik er echt aan gaan geloven. Dus houding goed dan maar, neus naar voren en rennen maar. Hé, dat viel best mee. Volgende plas ook maar proberen dan. En ook die viel mee.

De angst die me de dag ervoor bekroop, begon langzaam weg te ebben. Zover zelfs dat ik vol goeie moed aan de start verscheen (toevallig was daar het trainingsmaatje dat mij deze loop had aanbevolen). Na wat geklungel met het startschot vertrokken we samen vanaf de start en sloegen het paadje in waar ik zojuist had geoefend. Helaas was niet iedereen voorbereid op de modder en liep het volledig vast voor de eerste grote plas. De echte trailrunners ergerden zich enorm hieraan ("Als je schoon wilt blijven ga je maar op de baan rennen," werd er geroepen). Ik raakte mijn trainingsmaatje hier kwijt en ging daarom mijn eigen weg. Ook bij de volgende vier plassen liep het vast en verloor ik zeeën van tijd. Het viel me op dat een enkeling gewoon dwars door de plassen ging. Ook maar doen dan?

Na een tijdje had ik geen keus meer en ben ik gewoon gegaan. Geen probleem,  bleek, en vanaf toen, met mijn laatste 'angst' verdwenen, heb ik echt kunnen  genieten. De heuvels deden mij niks en de omgeving was geweldig. Bij de eerste drankpost kon men helaas de drukte niet bijhouden en met slechts een bodempje water vervolgde ik mijn weg. Over een boerderij-erf, dwars door een koeienstal... het was prachtig! Ik schoot constant mijn medelopers voorbij en voelde mij volledig op mijn gemak. Die modderspetters haal ik thuis wel weer van mijn kleren.

Bij kilometer 10 doemde daar opeens een heuvel op van een andere orde van grootte dan de heuvels die we tot nu toe gehad hadden. Bij Maastrichts Mooiste was er een soortgelijke heuvel, waar ik spierpijn aan overgehouden had doordat ik was gaan lopen. Dat mocht me nu niet gebeuren. Tot de top rennen lukte me niet, maar dan maar Chi-walking in plaats van gewoon lopen.  En dat ging zo goed dat ik boven op de heuvel weer in mijn oude tempo verder kon gaan.

Vanaf nu was het alleen nog afdalen en met de extra zwaartekracht die mij vooruit trok wist ik nog meer renners voorbij te gaan. Een eindsprintje in de laatste vijfhonderd meter wist mij een mooie tijd van 1:15:07 op te leveren op deze 15km (helaas minuten verloren door de opstoppingen in het begin). Dik tevreden over het resultaat!

Ik kan mijn trainingsmaatje groot gelijk geven: Bemels Beste is écht een prachtige loop. Gelukkig ben ik uit mijn comfort zone gestapt en heb ik hieraan mee mogen doen. Volgend jaar zeker weer!