Ken je dat? Na een periode op bekend terrein te hebben gerend, vind je het weer eens tijd voor een nieuwe route. Je tekent de route uit, kijkt nog eens naar de kaart en zit je al te verheugen op dat wat komen gaat. Je komt wat door onbekende omgeving, maar dan zie je ook weer eens wat nieuws.
De volgende dag word je wakker door de zonnestralen die je slaapkamer binnen schijnen. Met de nieuwe route in je achterhoofd spring je uit bed en schiet in je hardloop-outfit. Nieuwe route, prachtig weer... wat kan er misgaan.
Vol goeie moed vertrek je. Het begint in de omgeving waar je vaker rent, maar wetend wat je te wachten staat ren je vol stevig door naar het avontuur. Nog even een stukje en dan afslaan de straat in die je nog niet eerder bent ingeslagen: het begin van de nieuwe route.
De kaart zit nog vers in je achterhoofd en alles lijkt te kloppen: eerst de weg langs het kanaal, vervolgens de brug over, rechtdoor naar beneden en dan rechstaf. Je geniet volop van de omgeving en het vroege lentezonneteje totdat... hé, hier had toch een afslag naar links moeten komen? Ben ik dan te ver doorgerend? Of ben ik een verkeerde straat ingeslagen.
Ver van de bekende wereld begin je een licht paniekgevoel te krijgen. Doorrennen dan maar en hopen dat er gauw bordjes komen waar bekende plaatsnamen op staan. Elke kilometer lijkt langer te duren dan normaal. Je komt langs een afslag en voor je gevoel gaat die de goeie kant op, richting thuis. Dus met een klein sprankje hoop sla je die straat dan maar in, maar na enkele kilometers buigt de weg compleet de verkeerde kant op. En nog altijd geen bordjes! Langzaam aan begin je moe te worden. Je kijkt op je horloge en ziet dat je al in de buurt komt van de afstand die je berekend had, maar je weet nog altijd niet waar je bent. Hoe ver zou het nog zijn? Ga ik dit wel redden? En ik heb niets te drinken bij me...
Je komt bij een splitsing en beide wegen gaan helemaal niet de kant op die je op wilt gaan. Ga ik links? Dat lijkt meer op een doorgaande weg. Of ga ik rechts? Dat lijkt wel op iets wat ik wel eens heb gezien. De wanhoop nabij kies je een richting, maar nog enkele kilometers lijkt het nergens op.
Maar dan eindelijk verschijnt daar een bordje met jouw plaatsnaam erop. En het aantal kilometers valt ook nog wel mee. De hoop begint weer toe te nemen en als je na korte tijd dan eindelijk weer voet op bekende bodem zet, ebt de paniek steeds verder weg.
Gelukkig, je weet weer waar je bent. Blij wanneer je eindelijk thuiskomt ben je toch ook wat teleurgesteld dat je niet zo van de route hebt kunnen genieten als je had gehoopt. Toch maar weer even de kaart erbij om te zien waar het was misgegaan. Oeps, je had gewoon door moeten rennen tot het volgende dorpje. Toch wat te ongeduldig geweest? Of niet goed naar de kaart gekeken de avond ervoor? Al met al is het goedgekomen en met weer een flink aantal kilometertjes in de benen ga je, na een goeie douch, languit op de bank zitten.
Volgende week dezelfde route?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten