Een persoonlijk ontwikkelingsplan, ken je dat? Zo’n plan dat je samen met je werkgever opstelt om aan je slechte… ik bedoel minder goeie eigenschappen te werken. De afgelopen jaren heb ik veel aan mijn persoonlijke ontwikkeling gewerkt en het hardlopen heeft mij de momenten gegeven om rustig alles op een rijtje te krijgen.
Maar persoonlijke ontwikkeling gaat normaal gesproken over eigenschappen, kennis en ervaring. En terwijl ik het hardlopen gebruikte om mijn gedachten helder te krijgen, liep ik verschillende hardloopblessures op. Nu de grootste stappen die ik in mijn persoonlijke ontwikkeling wilde zetten gezet had, begon ik me steeds meer af te vragen of die grote hoeveelheid blessures wel klopte.
Ik heb een vol hardloopprogramma: 5 à 6 keer in de week train ik intervallen, duurloopjes, vaartspellen en tempoloopjes. Ik krijg vaker te horen dat ik zo’n goeie houding heb, maar waar komen die blessures dan vandaan? Na de zoveelste blessure binnen twee jaar (deze keer een overbelaste achillespees) was ik het zat. Ik hoor wel eens mensen roepen dat hardlopen slecht voor je is, maar daar wil ik niet in geloven. Het moet gewoon mogelijk zijn om probleemloos te rennen.
Ik ben daarom op zoek gegaan naar een blessurevrije techniek. Ik kwam in eerste instantie uit bij het boek ‘Born to run’, waarin verteld wordt over de Tarahumara. Tarahu-watte? De Tarahumara, een Mexicaanse stam die al honderden jaren weet te overleven doordat ze zo geweldig kunnen rennen. In het boek wordt gezocht naar het verschil tussen de Westerse, blessurerijke loopstijl (ook wel power running genoemd), en de blessurevrije loopstijl die leden van deze stam soms dagen achter elkaar kan volhouden.
Dat klonk wel heel interessant, dacht ik en ik pakte Youtube erbij om zelf eens te kunnen zien hoe deze mensen rennen. Interessant filmpje, maar ik kon niet direct zien wat zij nou zo goed deden.
Hé, wat is dat voor linkje onderin? Chi running? Ik had dat al vaker voorbij zien komen, maar het klinkt wat zweverig. Toch even kijken? Tja, waarom niet.
En daar was het: niet meer rennen op spierkracht, maar op zwaartekracht. Waarom jezelf vooruit slepen als de zwaartekracht dat voor je kan doen?! Het tae-chi gedeelte klonk me nog altijd wat zweverig, maar ik wilde meer weten.
Het boek erbij gezocht en ik heb het verslonden. Niet meer je spieren zwaar belasten, en gewoon weer rennen als een kind, met een glimlach op je gezicht. En achteraf niet meer overal kleine pijntjes voelen in je benen. Gewoon rennen met plezier.
Kan dat echt? Ik móest het gewoon proberen, want het klonk wel leuk, maar eerst zien dan geloven. Dus op een stralende zaterdagochtend trok ik de stoute renschoenen aan om mijn eerst chi run werkelijkheid te maken. Eerst eens proberen de juiste kadans aan te houden: 170 tot 180 stappen per minuut. Met een metronoom-app op mijn telefoon vertrok ik vol goeie moed, maar na de eerste kilometer was ik buiten adem en zweette ik me kapot. Nee, dit kan toch niet? Ik zou juist energiezuinig moeten rennen, niet op de hoek van de straat al uitgeput moeten zijn.
Balen, want ik had zó gehoopt dat dit het zou zijn. Ik moest het nog eens proberen. Dus de volgende ochtend nog eens de hardloopschoenen onder gebonden. Misschien nog even niet de stapfrequentie aanhouden, maar gewoon focussen op rennen zonder inspanning van de benen.
Het begon opnieuw wat moeizaam maar hé! Het lijkt te lukken. En zo rende ik opeens heerlijk ontspannen. Zó ontspannen dat ik vergat het laatste stukje uit te lopen (wat ik normaalgesproken doe om op adem te komen en mijn spieren te ontspannen). Pas toen ik mijn straat in rende besefte ik dat ik er al was. Laatste stukje dan maar uitlopen. Maar wat is dat nou? Mijn benen voelen helemaal ontspannen, en ik heb toch 12km achter de rug en ook nog eens in een hoog tempo. Moet ik nu nog wel rekken? Toch maar gedaan maar het voelde niet alsof het nodig was.
Ondanks dat ik de week ervoor nauwelijks gerend had door mijn achillespeesprobleem, was ik zo enthousiast geworden dat ik het de volgende nog eens wilde proberen. .. en de dag erna ook en die erna ook. Uiteindelijk heb ik zes dagen achter elkaar gerend, in totaal 70km, en helemaal ontspannen benen en geen last van de pees. Dit kon wel eens iets zijn!
Zo ging het de afgelopen weken steeds beter en het voelde ook steeds beter, maar ik had het gevoel dat ik er toch nog niet was.
Maar toen was daar Hanneke van Wilsport Sittard. Via Twitter gaf zij aan eventuele vragen die ik had over chi running aan haar kon stellen. Na enig heen-en-weergetweet was er een afspraak voor een privé clinic.
Afgelopen zaterdag was het dan zover: de clinic waar ik zó naar uitkeek. We begonnen met een video-analyse en (gelukkig) kwam daaruit dat ik al een heel eind gekomen was. Maar gelukkig was er ook nog ruimte voor verbetering.
We gingen daarom verder met de uitleg en het oefenen van de techniek, met focus op de aandachtspunten die uit de video-analyse kwamen. Een hele leerzame clinic (Hanneke, bedankt!) en de volgende dag de proef op de som.
Lees verder in deel 2.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten