Thuiswedstrijd

In de schaduw van de marathon van Rotterdam werden er in het land nog meer hardloopevenementen georganiseerd. De DIS familieloop in Sittard was er een van.

Hoewel ik niet vaak op onverharde wegen ren, wilde ik deze wedstrijd toch niet overslaan. Allereerst omdat ik hem vorig jaar heb moeten missen door een blessure, maar vooral ook omdat het een thuiswedstrijd was.

De route had ik onlangs al eens verkend en dat bleek achteraf gezien erg verstandig geweest te zijn. Na de eerste kilometer ging het namelijk mis: door ontbreken van bewegwijzering was de eerste heer, de Afrikaanse koploper, de verkeerde kant op gerend. Ik kwam terecht in het groepje waarin dit werd opgemerkt. Mensen bleven staan, rende heen en weer, maar doordat ik al wat geoefend had, wist ik ee juiste richting in te slaan. Dit betekende dat ik opeens op de vierde positie rende!

Die plek wist ik helaas maar een kilometer vol te houden, want daar kwamen de renners die verkeerd waren gerend weer terug op de juiste route.

En vanaf daar werd het ook een pittig stuk rennen. Allereerst de Kollenberg op. Halverwege de heuvel stond de drankenpost waar ik in totaal vier keer langs zou komen. Maar de plek vond ik niet erg gunstig. Drinken tijdens het rennen lukt me niet, dus dat betekent dat ik daarvoor moet afremmen. Heuvelop afremmen betekent dat ik daarna ook weer heuvelop op gang moet komen en dat kost energie. Heuvelaf afremmen betekent vaart verliezen en dat gaat ten koste van mijn tijd. Dan de drankenpost maar overslaan...

De eerste ronde was zwaar, maar ik mikte op 4:40 min/km en was heel de tijd sneller. Na vorige week bij de Parelloop te snel te zijn gestart, wist ik me deze keer te beheersen. Op momenten minderde ik vaart om energie te besparen.

Bij de tweede ronde was ik mezelf erg dankbaar dat ik dit had gedaan, want deze ronde viel me veel zwaarder dan de eerste. Doordat ik, achteraf gezien, te weinig van tevoren had gegeten begonnen mijn spieren bij de voorlaatste heuvel te verzuren. Bij de laatste heuvel was dit zelfs zo erg dat ik op het punt stond om te gaan lopen. Nee! Dat is wat ik dacht toen mijn benen begonnen af te remmen. Ik zat nog op 4:36 min/km en dat wilde ik zo houden.

De vaart kwam er langzaam weer in. Eenmaal boven gekomen was het heuveltjes tellen. Nog twee kleine heuvels, nog een kleine heuvel... Mijn zij begon te steken, mijn energie raakte op, maar er lag nog maar één kilometer tussen mij en de finish en die ging bovendien flink heuvelaf.

Zonder de controle over mijn benen te verliezen begon ik aan de afdaling. De ambtenaar van de gemeente Sittard-Geleen die de eerste ronde voor me rende bij deze afdaling, rende nu ook voor me. Maar nog even de laatste uitdaging en deze man eens een poepie laten ruiken. De vaart ging omhoog en met een beetje extra spierkracht wist ik hem vrij gemakkelijk in te halen.

De laatste oversteek van de grote weg ging bijna mis doordat de verkeersregelaars pas op het allerlaatste moment het verkeer voor mij tegen hielden. Gelukkig kon ik onverminderd doorrennen en wist ik de finish te bereiken na de 15km in 1 uur 11 minuten en 9 seconden afgelegd te hebben. Uiteindelijk een 22e plek van de 137 deelnemers en een gemiddelde van 4:35 min/km. Voor een loop waar ik niet teveel van verwachte uiteindelijk een mooie tijd neergezet.

Volgend jaar weer? We zullen zien...